آف‌رود سواری با تویوتا لندکروزر جدید در استرالیا

خبرنگاران و کارشناسان یکی از سایت های معروف خودرویی برای تست میدانی و عملکردی تویوتا لندکروزر، دل به دریا زده و خود را به کوه‌ها و مسیرهای سنگلاخی استرالیا رسانده‌اند تا در میان چراگاه کانگوروهای استرالیایی، خودروی فرزندان کشور آفتاب تابان را به چالش بکشند.
برای آشنایی بهتر، تویوتا لندکروزر انتخاب شده از سری 200 لندکروزر است که دارای چرخ‌های جدید، نور عقب جدید، لهجه‌های کرومی جدی است و از لحاظ فنی هم جدیدا به جعبه دنده‌ای 8 سرعته اتوماتیک به جای شش سرعته اتوماتیک مجهز شده است، حال با دو سرعت بیشتر در جعبه دنده باید دید که لندکروزر چشم بادامی‌ها در سرزمین کانگوروها چه عکس العملی از خود به نمایش می‌گذارد. در ضمن این اتومبیل از پیشرانه‌ای 5.7 لیتری هشت سیلندر V شکل سود می‌برد که 544 نیوتن متر گشتاور خالص را در اختیار راننده قرار می‌دهد که به نظر می‌رسد برای پیمودن مسیرهای آفرودی استرالیایی کافی است.

در این مقاله سعی می‌کنیم که خلاصه و چکیده، آنچه که در مقاله تست فنی اصلی رخ داده را برای شما عزیزان بازگو کنیم.
خب، از زبان کارشناس: در بزرگراه خارج از بندر آگوستا در جنوب استرالیا که حرکت خود را شروع کردیم، به نظر رانندگی با این خودروی سنگین وزن 8 سیلندر با جعبه دنده 8 سرعته خوب به نظر می‌‌رسد، خودرو به نرمی به راه خود ادامه می‌دهد و با وجود موتور غول پیکر هشت سیلندری، چندان صدایی در داخل کابین احساس نمی‌شود، ولی در عوض با اضافه کردن دو چرخ دنده دیگر به گیربکس لندکروزر، شاهد شتابی آرام‌تر نسبت به قبل هستیم، چون چرخ دنده‌های بیشتر در فواصل زمانی کوتاه دور کمتری را ارسال می‌کنند و در نتیجه موجب کاهش شتاب می‌شود، هرچند در کنار کاهش شتاب، افزایش مصرف سوخت را هم باید در نظر گرفت که دلیل اصلی آن همان دو چرخ دنده اضافه شده به گیربکس خودرو است که البته برای چنین خودروی بزرگ 2.6 تنی با سه ردیف صندلی بهتر است و خودرو با یک حرکت خطی شتاب می‌گیرد و دیگر از مکث های بین دنده‌ای خبری نیست.

با حرکت در مسیرهای پیچ و خمی هم سیستم تعلیق عملکردی پویا و به جا داشته و خودرو را در حالت تعادل نگه می‌دارد که بخش عمده‌ای از آن به خاطر هیدرولیکی بودن سیستم تعلیق جلو و میله تثبیت کننده بر روی سیستم تعلیق عقب است. در بین راه از مسیر خارج می‌شویم و به یک باریکه خاکی می‌رویم، مسیری به شدت ناهموار که حتی چرخ‌های ما را هم در خاک خود فرو می‌برد، ولی به لطف سیستم انتقال قدرت چهار چرخ محرک لغزش محدود با توزیع گشتاور 60 به 40 در نسبت جلو به عقب، با بکسواتی کوتاه بدون دغدغه این مسیرها را پشت سر می‌گذاشتیم، محلی‌های آن منطقه هم عموما از لندکروزرهای دهه 50 یا 60 میلادی برای گذران اموراتشان و عبور از این مسیرها استفاده می‌کنند. برای عبور از این جاده، اول از همه کلید چرخان بر روی کنسول وسط را به گردش درآوردیم و لندکروزر را در وضعیت مورد نظر یعنی L4 (محدوده کم) قرار دادیم که در این حالت سیستم‌هایی نظیر کنترل کشش، دوربین‌های تویوتا، سیستم کنترل حرکت در سراشیبی، سیستم کمک حرکتی در سراشیبی به کمک ما آمدند و می‌توانستیم با استفاده از دوربین‌های تویوتا، چاله‌ها و ناهمواری‌های خارج از دید را مشاهده کنیم. در این حالت همچنین نهایت گشتاور به چرخ‌ها منتقل می‌شود و با افزایش دور، جعبه دنده باهوش خودروی ما دنده را اضافه نمی‌کند، مگر اینکه سرعت خودرو هم اضافه شود.
به هرحال در نتیجه‌ای که ما از سیستم خارج از جاده‌ای تویوتا دیدیم، آنطور که ادعا می‌شد نتوانست عملکردی فوق العاده و شگفت انگیزی از خود به جای بگذارد، دلیل اصلی این اتفاقات هم تنها استفاده از سنسورهای ساده تشخیصی و نرم افزار‌های نظارت و کنترل بر دریچه گاز و ترمز است که به این صورت به کنترل گشتاور کمک می‌کنند.
در همان حالت خارج از جاده‌ای یا آفرودی تویوتا لندکروزر، خود چند حالت دیگر برای مسیرهای سنگی، گرد و خاک، گلی، شن و ماسه و … وجود دارد، ولی نگرانی ما اینجاست که فاصله خودرو از سطح زمین 226 میلی متر بیشتر نیست و زاویه حرکتی آن هم 30 درجه و زاویه پیچشی هم 20 درجه است و در بعضی جاها هم شاهد برخورد کف خودرو با سطح زمین بودیم. به دلیل زاویه کم موجود نیز با عبور از چندین سطح، شاهد معلق شدن یکی از چرخ‌ها از سطح زمین هستیم که در بعضی مواقع نیاز به گشتاور است و می‌تواند آزار دهنده باشد.